اگر گاهی بدان مه پاره یک نظاره می کردم

گریبان فلک را تا به دامان پاره می کردم

گر آن خورشید خرگاهی ندیم بزم من می شد

بزرگی زین شرف بر ثابت و سیاره می کردم

ندانستم که دور چرخش از من دور می سازد

و گر نه چارهٔ چشم بد استاره می کردم

کس گر می شنید از من فسون و مکر گردون را

بسی افسانه زین افسون گر مکاره می کردم

اگر می شد نصیب من سر کوی حبیب من

به صد خواری رقیب سفله را آواره می کردم

نمی دیدم طبیبی غیر آن عیسی نفس، ورنه

علاج درد بی درمان خود صد باره، می کردم

شبی بر گردن مار غیرت حلقه ها می زد

که زلفش را شبیه عقرب جراره می کردم

فرو می ریخت خون دیده بر رخسار من وقتی

که در خاطر خیال آن پری رخساره می کردم

کنار مزرع سبز فلک یکباره تر می شد

اگر در گریه شب ها دیده را فواره می کردم

اسیر کودکی کردند چون من پهلوانی را

که رستم را کمان کودک گهواره می کردم

کنون در کار خود بی چاره گردیدم، خوشا روزی

که من هم درد هر بیچاره ای را چاره می کردم

بپرس از من کرامت های پیر می پرستان را

که در می خانه عمری کار هر میخواره می کردم

فروغی من ثنای شاه را تنها نمی گفتم

دعا هم بر دوام دولتش همواره می کردم

خدیو معدلت جو ناصرالدین شاه خوش طینت

که تقسیم سر خصمش به سنگ خاره می کردم